Εδώ και σχεδόν 2 χρόνια όλοι μας ζούμε στο πετσί μας, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, την οικονομική κρίση.
Δεν υπάρχει πλέον παρέα, δεν υπάρχει οικογένεια που να μην έχει στις τάξεις της έναν απολυμένο.
Το γεγονός αυτό καθιστά το αγαθό της εργασίας ακόμη πιο σημαντικό αλλά ταυτόχρονα οδηγεί και σε μία επικίνδυνη σχέση μεταξύ της ανάγκης για δουλειά και της διάθεσης για κατάρριψη κάθε ηθικού φραγμού και αξιοπρέπειας προκειμένου η δουλειά να εξασφαλιστεί.
Και τέτοιες εποχές είναι η χαρά των κλικαδόρων των γλυφτρών και των τσιρακιών!!!
Και δε θα μπορούσε να λείψει η ΛΑΡΚΟ από αυτά...
Έμαθα ότι σκέφτονται να κάνουν μονιμοποιήσεις και όπως είναι αναμενόμενο γίνεται της ....κακομοίρας! Τάζουν οι μεν, τάζουν οι δε, τάζουν τάζουν τάζουν και οι κλικές καλά κρατούν εκμετελευόμενες την ανάγγη για μονιμοποίηση σε ένα τόσο ρευστό περιβάλλον.
Άραγε θα γίνουν μόνιμοι αυτοί που πρέπει? Θα γίνουν μόνιμοι τα παιδιά που δουλεύουν στους εργολάβους εδώ και 10 χρόνια? Ή απλά θα βάλει ο καθένας τους δικούς του, επεκτείνοντας τον κομματικό του στρατό και πουλώντας εκδούλευση με φόντο έναν πράσινο ήλιο ή μια γαλάζια δάδα ή ένα κόκκινο σφυροδρέπανο?
Αλλά πρέπει να πούμε ότι και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι άγονται και φέρονται από τους συνδικαλιστές - κομματικούς εντεταλμένους. Έμαθα πρόσφατα ότι στις εκλογές του σωματείου είχε δημιουργηθεί ένας ανεξάρτητος συνδυασμός, και όπως ήταν λογικό... πήγε άπατος!
Γιατί όλοι κράζουμε, κράζουμε, κράζουμε αλλά μπροστά στο δέλεαρ της μονιμοποίησης/προαγωγής κτλ. πάνε περίπατο και οι αντιρρήσεις μας και κάθε ενδοιασμός μας. Εκεί κάθε αξία καταρρέει και η ανάγκη της επιβίωσης γιγαντώνει και δικαιολογημένα κάποιες φορές, αλλά και πολλές αδικαιολόγητα, δημιουργώντας σχέσεις εξάρτησης με κομματικούς μηχανισμούς και συνδικαλιστικούς εκβιασμούς.
Και στο φόντο της εικόνας η Πώληση της ΛΑΡΚΟ.
Και αν τη κλείσουν? Μήπως τελικά όλοι αυτοί εμπορεύονται ψεύτικες ελπίδες....?
Λέω μήπως....
Και το αποτέλεσμα? Αβεβαιότητα!
Και η ΛΑΡΥΜΝΑ να ερημώνει μίας και όλο και λιγότεροι είναι αυτοί που βγαίνουν έξω για να αφήσουν έστω και λίγα Ευρώ στην τοπική οικονομία.
Συνεχίζεται…
Δεν υπάρχει πλέον παρέα, δεν υπάρχει οικογένεια που να μην έχει στις τάξεις της έναν απολυμένο.
Το γεγονός αυτό καθιστά το αγαθό της εργασίας ακόμη πιο σημαντικό αλλά ταυτόχρονα οδηγεί και σε μία επικίνδυνη σχέση μεταξύ της ανάγκης για δουλειά και της διάθεσης για κατάρριψη κάθε ηθικού φραγμού και αξιοπρέπειας προκειμένου η δουλειά να εξασφαλιστεί.
Και τέτοιες εποχές είναι η χαρά των κλικαδόρων των γλυφτρών και των τσιρακιών!!!
Και δε θα μπορούσε να λείψει η ΛΑΡΚΟ από αυτά...
Έμαθα ότι σκέφτονται να κάνουν μονιμοποιήσεις και όπως είναι αναμενόμενο γίνεται της ....κακομοίρας! Τάζουν οι μεν, τάζουν οι δε, τάζουν τάζουν τάζουν και οι κλικές καλά κρατούν εκμετελευόμενες την ανάγγη για μονιμοποίηση σε ένα τόσο ρευστό περιβάλλον.
Άραγε θα γίνουν μόνιμοι αυτοί που πρέπει? Θα γίνουν μόνιμοι τα παιδιά που δουλεύουν στους εργολάβους εδώ και 10 χρόνια? Ή απλά θα βάλει ο καθένας τους δικούς του, επεκτείνοντας τον κομματικό του στρατό και πουλώντας εκδούλευση με φόντο έναν πράσινο ήλιο ή μια γαλάζια δάδα ή ένα κόκκινο σφυροδρέπανο?
Αλλά πρέπει να πούμε ότι και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι άγονται και φέρονται από τους συνδικαλιστές - κομματικούς εντεταλμένους. Έμαθα πρόσφατα ότι στις εκλογές του σωματείου είχε δημιουργηθεί ένας ανεξάρτητος συνδυασμός, και όπως ήταν λογικό... πήγε άπατος!
Γιατί όλοι κράζουμε, κράζουμε, κράζουμε αλλά μπροστά στο δέλεαρ της μονιμοποίησης/προαγωγής κτλ. πάνε περίπατο και οι αντιρρήσεις μας και κάθε ενδοιασμός μας. Εκεί κάθε αξία καταρρέει και η ανάγκη της επιβίωσης γιγαντώνει και δικαιολογημένα κάποιες φορές, αλλά και πολλές αδικαιολόγητα, δημιουργώντας σχέσεις εξάρτησης με κομματικούς μηχανισμούς και συνδικαλιστικούς εκβιασμούς.
Και στο φόντο της εικόνας η Πώληση της ΛΑΡΚΟ.
Και αν τη κλείσουν? Μήπως τελικά όλοι αυτοί εμπορεύονται ψεύτικες ελπίδες....?
Λέω μήπως....
Και το αποτέλεσμα? Αβεβαιότητα!
Και η ΛΑΡΥΜΝΑ να ερημώνει μίας και όλο και λιγότεροι είναι αυτοί που βγαίνουν έξω για να αφήσουν έστω και λίγα Ευρώ στην τοπική οικονομία.
Συνεχίζεται…
